"Υποσχέσου"

Μπηκες γρήγορα, αποφασιστικά. Κουρασμένη, στραπατσαρισμενη. Χωρίς όρεξη, χωρίς φανερή διάθεση.

Επιτεθηκες... αμυνώμενη με δορι ενα "δεν" κι ασπιδα ένα "τιποτα".

Θυμάσαι; "δεν ψαρωνω", είχες πει εκείνο το παλιο απόγευμα, σηκώνοντας το αόρατο τείχος· λίγο αργότερα κατέρεε στην αγκαλιά μιας απεραντης τρέλας.

Κάνοντας δυο βήματα πίσω, κίνηση απαραίτητη προς αποφυγήν αντιπερισπασμού, ξεκίνησα το πλεξιμο, ξεμπλεκοντας την κουρασμένη ψυχή σου.

Στο τέλος δεν μίλησα. Δεν ήθελες και σεβάστηκα την επιθυμία σου. Έφυγες γλυκά, γρήγορα, χωρίς ασπίδα, χωρίς δορι.

Κατέβασα τα ηλεκτρονικά μου ματιά και τήρησα την υπόσχεση που μου ζητησες.

"Επεσα".

Μια ευγενικη προσφορα...

Το ξέρω πως δεν θα έρθεις αποψε. Είναι τέτοιο το βράδυ, κρύο, όμορφο και στεγνό. Ενα βράδυ από κείνα που η αναζήτηση έχει νυσταξει από νωρίς, χαμένη σε ενα ποτήρι κρασί μιας βιαστικης εξόδου. Κλεισμένη πίσω από σφαλιστές πόρτες. Πνιγμενη στην ησυχία που προσφέρει η κούραση ενός ...ξεκουραστου Σαββάτου.

Και τι πληρώνεις γι αυτό; Όχι δεν είναι δωρεάν. Απλά το αντίτιμο είναι πλέον μικρό, σβησμενο στη δύναμη της συνήθειας...

Κοιτάζω όμως, θέλοντας να έπιβεβαιωσω την διαίσθηση μου. Όχι ότι θα αλλάξει κάτι.

Κοιτάζω αλλά δεν βλέπω....

Υπερσυντέλικος

Είχα σκεφτεί να γράψω βιβλίο πριν φτιάξω αυτό το "πλέον είμαι και γω βλόγερ-έξιέξιέξι (666)".

Δε γνωρίζω εάν αυτό είναι το μοναδικό κείμενο που θα διαβάσεις αγαπητέ μου αναγνώστη. 

Ξέρω ότι είναι το πρώτο. 

Σίγουρα.