"Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, μα πώς να γίνει
πιστευτό, περιπλανιόμουν, λοιπόν, σιωπηλός, κι αν δεν πέθαινα,
είναι για να κρατήσω αυτή την έσχατη θέση και να μην υποφέρει
ένας άλλος τελευταίος" Τ.Λ.

Κυριακή, Μαρτίου 13, 2011

Τρία Έξι Πέντε...


...φτου και βγαίνω.

-Που θα πας; 

-Σινεμά

-Σε ποιό;

-Οποιο βρω, αρκεί να μην έχει θέσεις. 

Αφού συμφώνησαν, σηκώθηκαν και βγήκαν να χορέψουν έξω στο κρύο, στην αμμουδιά.






Παρασκευή, Μαρτίου 11, 2011

Νωρίς...





Έχει αρκετό κρύο έξω, δε βγήκα αλλα θολώνει το τζάμι στην ανάσα. Μετα που ξαπλωσα κοιταξα την τζαμαρία απο την χαραμαδα που κανει η κουρτινα με τον τοιχο και η θολούρα ήταν ακόμη εκεί, χωρίς ανάσα αυτή τη φορά, μάλλον νυσταξα.

Νωρίς ε;

Τρίτη, Μαρτίου 08, 2011

All I ever wanted was a single thing worth fighting for...




Το "Avatar" το είχα δει μερικές μέρες πριν και είχα μείνει με το στόμα ανοικτό, θα το ξανάβλεπα σίγουρα. Τώρα αν θα πλήρωνα κανονικό ή παιδικό εισιτήριο δεν είχε και μεγάλη σημασία, την ίδια στιγμή που μια κρύα μπυρίτσα θα συνόδευε ιδανικά το βράδυ. Τουλάχιστον αλκοόλ μπορείς να παραγγείλεις με ευκολία, ανεξάρτητα από το εισιτήριο.

Κι όλα κόλλησαν. Θόλωσαν. Εσβησαν. Τέλειωσαν οι μπαταρίες από το walkman και ξεκίνησε το μάσημα της κασέτας. Μερικές άναρθρες κραυγές φόρτωσαν με φόβο την ατμόσφαιρα, δεύτερο πατατράκ τόσο σύντομα και δύσκολα βγαίναμε λάδι. Στην απέναντι γραμμή, μια φωνή ψυχραιμίας και ταχύτατης σκέψης βοηθάει λίγο την κατάσταση, ενώ όλα μοιάζουν να μπαίνουν και πάλι στη θέση τους.Ο φόβος όμως φυλάει τα έρμα κι ο έλεγχος αναπόφευκτος.

Στη διάρκεια της ολονυχτίας, πέρασε ένα ζευγάρι με έναν τύπο που κόντεψε να μείνει "κόκαλο" την ώρα του σεξ, ένας άλλος που είχε έρθει με τη μαμά και παραπονιόταν για πονοκέφαλο, με τέτοια μαμά ο πονοκέφαλος είναι το λιγότερο που μπορεί να σου συμβεί, ένας ναρκομανής που είχε πάει να πει το παραμύθι του και μια φιλάσθενη που πρέπει να είχε τα επείγοντα δεύτερο σπίτι της. Δεν ήταν φορτωμένη εφημερία, όμως όποιος βαριέται να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει.

"Θα πρέπει να σας αγαπάνε πολύ για να έρθουν τέτοια ώρα εδώ", είπε το αφεντικό της εφημερίας με μια φωνή γεμάτη απορία και θαυμασμό ταυτόχρονα. Χαμογέλασα αμήχανα και κάπου εκεί η ψύχραιμη φωνή πήρε σάρκα και οστά, έστω κι αν το άγχος για την έκβαση της υπόθεσης ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Λίγες μεστές κουβέντες και ένα χαμόγελο στάθηκαν αρκετά για επανέλθουν όλα γύρω μου.

Απο τότε πέρασε ένας χρόνος. Ανα τακτά χρονικά διαστήματα γυρίζαμε και ένα επεισόδιο, αν τα μαζεύαμε σε μια σεζόν και τα βγάζαμε σε μπλου-ρέι, ο συμπαθής Dr House θα έμενε άνεργος.

Τελικά το "Avatar" το είδα πάλι πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση. Σε χάι-ντεφινίσιον. Δύο φορές. Μετά κοιμήθηκα.
"Sooner or later, though, you always have to wake up"

Κυριακή, Μαρτίου 06, 2011

There's too much "Howard Hughes" in Howard Hughes...




Σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο. Καλύτερα σε μια αίθουσα προβολής. Ανάβει ένα μικρό κόκκινο φως που καλύπτει επιμελώς τις ατέλειες του πρωταγωνιστή. Κουλουριασμένος κάθεται, άυπνος και ταλαιπωρημένος, περιμένοντας να ξεκινήσει η παράσταση ή να τον πάρει ο ύπνος.

Στον τοίχο αποτυπώνονται συνεχώς οι ίδιες εικόνες και ο μονόλογος συνεχίζεται. Μόνο που ο ύπνος δεν έρχεται και η σεκάνς επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά χωρίς προβολή, η μπομπίνα γύρισε όσο ήταν και η κινηματογραφική μηχανή καταστράφηκε.

"Αυτή τη φορά θέλω μόνο ένα τετράδιο 11 ιντσών και ένα μολύβι φάμπερ, από τα πράσινα με την ασημί ουρά και τη χοντρή μύτη". 

Γράψε λοιπόν κύριε πρωταγωνιστά το σενάριο που έχεις σκαρφιστεί, χαλώντας την μια και μοναδική σελίδα του τετραδίου. Καταστρέφοντας το ένα και μοναδικό αντίτυπο. Τόσο πολύ και με τέτοια μανία που δεν πρόκειται να βγει στην αγορά, αλλά και να έβγαινε, ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα το αγόραζες. Καλύτερα τρελός, παρά διάσημος.

Μόλις γράψεις όσα θες αλλά και όσα δεν θες αλλα τελικά ήθελες, τύλιξέ το και βγες από το τενεκεδένιο κουτί σου. Βάλε πάνω δεξιά τη διεύθυνση και κάτω αριστερά τον αποστολέα, έτσι κι αλλιώς μια ζωή το δικό σου έκανες, πάντα ανάποδα, τώρα θα αλλάξεις;

"Sometimes I truly fear that I... am losing my mind. And if I did it... it would be like flying blind".

Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2011

Και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος...



Η ζωή είναι μικρή για νά ναι θλιβερή μωρό μου ...
Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι

Χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω
Γέλια σκεπάζουν κάθε αστείο μου λυγμό
Μέσα σου θέλω για πάντα να ζήσω
Σαν τη σκιά στο πανηγύρι των σκιών

Ό,τι σκοτώνει τη δική μου χαρά
Είναι μια φάρσα που με κόβει στα δύο
Με πιάνει απ' το χέρι και με λόγια γλυκά
Σαν παιδί μ' οδηγάει στ' όμορφό σου σφαγείο

Και να 'μαι ξανά
Σ' ένα πλήθος που θυμίζει κάποιον άγνωστο φίλο
Κλωτσάω στα τυφλά
Σαν παλιάτσος σκοντάφτω πάνω στο ίδιο θηρίο
Που όλο μου λέει
Πως η δικιά μου σκλαβιά ειν' ένα χάρτινο τσίρκο
Με κάνει να κλαίω
Και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος

Χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω
Κλαίω σαν άντρας σαν παιδάκι γελώ
Μέσα σου θέλω μια μέρα να σβήσω
Σαν τον τρελό στο πανηγύρι των τρελών

Ό,τι ξυπνάει τη δική μου χαρά
Ειν' ένα όνειρο σπασμένο στα δύο
Ψηλά με κρατάει στη ζεστή του αγκαλιά
Με πετάει ξαφνικά στο σκοτεινό σου ψυγείο

Και να 'μαι ξανά
Σ' ένα πλήθος που θυμίζει κάποιον άγνωστο φίλο
Κλωτσάω στα τυφλά
Σαν παλιάτσος σκοντάφτω πάνω στο ίδιο θηρίο
Που όλο μου λέει
Πως η δικιά μου σκλαβιά ειν' ένα χάρτινο τσίρκο
Με κάνει να κλαίω
Και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος...



Τετάρτη, Μαρτίου 02, 2011

Αλφα Μη............







Πάει καιρός τώρα που συνεχώς γίνομαι υποχείριο μιας αντίστροφης μέτρησης, σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μου. Χωρίς να το ξέρω γεννήθηκα υπό την επήρεια μιας μεγάλης αντίστροφης μέτρησης (ΑΜ απο δω και πέρα) και συνεχίζω να βρίσκομαι στα υποσύνολά της.

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω συμβάλλει και γω σε αυτό το γαϊτανάκι, είτε οριοθετώντας δικές μου ΑΜ, είτε κόβοντας δρόμο στη μεγάλη. Κι αν η πρόθεση ήταν πάντα καλή (μια και μοναδική σε κάθε περίπτωση), οι πρακτικές που ακολούθησα απείχαν παρασάγγας από την ...καλοσύνη.

Τα σημάδια αυτών των πρακτικών άργησαν να φανούν, ίσως γιατί φρόντιζα γι' αυτό αποκρύπτοντας κάποιες λεπτομέρειες ή ακόμη και ολόκληρες "περιπέτειες". Φρόντιζα να "μακιγιάρομαι" κατάλληλα πριν τις δημόσιες εμφανίσεις μου στο ευρύ κοινό, ενώ δεν έλειψαν οι φορές που έβγαλα το σκισμένο τζιν και με οδηγό την λευκή καμπαρντίνα μου άλλαζα για μερικά δευτερόλεπτα ρόλους.

Την ίδια στιγμή, όταν οι καταστάσεις με πίεζαν πολύ, εμφανιζόμουν σαν την βρεγμένη γάτα. Τουλάχιστον καταλάβαινα ότι κάποια στιγμή η μαλακία έχει και ένα όριο. Η λέξη όριο είναι το κλειδί. Εάν ξέρεις που μπορείς να φτάσεις, φτάσε. Αν όχι να είσαι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσεις το κατηγορητήριο που θα στηθεί εναντίον σου από τον ίδιο σου τον εαυτό, οι άλλοι δεν θα προλάβουν να πουν λέξη....

Ολα αυτά τα χρόνια ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός. Η λίστα. Το σιδερένιο κρεβάτι. Η λευκή δίφυλλη πόρτα με τα φινιστρίνια. Η νάρκωση. Και μετά τι; Μετά αδιάφορο. Αγνωστο, αλλά αδιάφορο. Την στιγμή που η αγωνία θα έλουζε τους έξω, ο μέσα θα είχε λυτρωθεί για τους κόπους του, την αναμονή του, την ανορθόδοξη προσπάθειά του.

Εχοντας ολοκληρώσει εδώ και κάποιους μήνες το πρώτο μονοπάτι του στόχου, τη λίστα, έχω μπει σε μια διαφορετική διαδικασία σκέψης. Δεν κοιτάω το παρελθόν, δεν βολεύομαι με το παρόν, δεν με απασχολεί το μέλλον. Παρουσιάζομαι κάπου ανάμεσά τους, εντός, εκτός κι επί ταυτά. Κόβω κάτι απο δω, λύνω απο κει, δένω παρακάτω. Δεν ψάχνω κάτι και μάλλον εκεί είναι το πρόβλημα. Οτι δεν ψάχνω. Οχι γιατι δεν υπάρχει κάτι να βρω αλλά επειδή αντιδρώ.

Αρνούμαι.

Αρνούμαι να αποδεχτώ την ελαφρολαική ρήση του "όλα καλά θα πάνε". Ασε μεγάλε, χορτάσαμε ευχή και κουράγιο, κάτι άλλο έχεις να πεις; Ο καθένας αντιλαμβάνεται το "καλά" διαφορετικά, οι περισσότεροι βάζουν σε αυτό την προσωπική τους θέληση, τον προσωπικό τους Γολγοθά, γενικεύοντας όμως μια φράση που γίνεται τσίχλα. Το καλύτερο που έχω ακούσει είναι το "όλα να πάνε όπως τα θες". Αυτό μάλιστα. Εδώ είσαι. Πες αυτό και τέλος.

Δεν θέλω να κουράσω με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Μέσα στο σπίτι μας γίνεται του κουτρούλη ο γάμος, έχουν πέσει πάνω μας και μας βαράνε ενώ και μεις με την σειρά μας δεν ξεχνάμε να ρίχνουμε μερικές ψιλές. Να αυτοχαστουκιζόμαστε ρε αδερφέ. Οχι για να ξυπνήσουμε, αλλά για να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο. Ρίχνοντας μια ματιά στο ανθρώπινο γένος, δεν μπορώ να πω ότι θα μου λείψει και πολύ. Υποκρισία παντού, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Υπό αυτές τις συνθήκες, όχι δεν θέλω...

Εδώ υπάρχει αντίλογος του τύπου, "εντάξει και τι δουλειά έχεις να γυρίσεις εδώ, μείνει εκεί, πήγε στην Καμπότζη, στο Μπαλί, στα Μπαρμπέιντος ή ανέβασε σε ένα βουνό και μόναζε, Τι σκατά Προφήτης είσαι; Για τα πρώτα και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της Γης μπορώ να το συζητήσω αφότου κερδίσω το τζόκερ. Για τα βουνά, θα απαντήσω δανειζόμενος μια φράση από ένα πολύ αγαπητό μου βλογ.

Τον ρώτησα τάχα μου αδιάφορα αν στα βουνά θα έχουμε ευρυζωνική, μου είπε «σήμα στο κινητό δεν έχει, ευρυζωνικές ψάχνεις;» και αποφασίσαμε ομόφωνα ότι τα βουνά μπορούν να περιμένουν, δεν έχουν και πουθενά να πάνε άλλωστε.
Χόρτασα. Φχαριστήθηκα, Γέμισα. Πως το λένε; Δεν έχω άλλο ρε παιδί μου. Πέρασα απο δω, πήγα απο κει. Κοίταξα παραπάνω, μάζεψα απο παρακάτω, έφερα απο παρακείθε, έδωσα παραδώθε. Εζησα τα πάντα στους δικούς μου ρυθμούς, με τους δικούς μου κανόνες.

Εκανα πάντα το δικό μου.

Ξόδεψα ψυχή τε και σώματι με μοναδικό μου μέλλημα την ηδονή και για ανταμοιβή ένα... τίποτα. Ενα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα ουρλιαχτό, μια βαθιά ανάσα, μια βρισιά, ένα δάκρυ. Ολα στα άκρα. Από τη μία γωνία του ρινγκ στην άλλη μόνος μου, χωρίς να με βαράει κανείς. Ετσι, επειδή ήθελα, επειδή μπορούσα.

Γιατί λοιπόν να υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια νέα αναζήτηση, την οποία έχω απορρίψει εξ αρχής; Γιατί να μπω σε μια νέα ΑΜ, που κι αυτή μαζί της θα φέρει χίλιαδυο καινούρια ντράβαλα;

Ολα αυτά έχουν προκύψει μετά από πολλές ώρες συνεύρεσης με τον εαυτό μου μεταξύ σφύρας και άκμονως. Δεν με κουράζουν τα ταξίδια στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, ούτε τρομάζω με αυτά, κάθε άλλο και όσοι είχαν την τύχη (ή την ατυχία) να με γνωρίσουν το έχουν καταλάβει. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα κριθώ άσχημα για τις σκέψεις μου και τα λεγόμενά μου, θα λοιδωρηθώ και δεν θα ναι λίγοι αυτοί που θα γυρίσουν και θα μου πουν "ότι ρε μαλακα, στη θέση σου οι άλλοι θα παρακαλούσαν για την ευκαιρία που έχεις και συ κάθεσαι και γράφεις παπαριές". Πόσο αστείο είναι όμως αυτό; "στη θέση σου...". Ποιος και γιατί στη θέση μου;...

Κινούμενος ανάμεσα στους κανόνες που οι άλλοι θέτουν, δημιουργείς αυτόματα εξαιρέσεις...