Τώρα τι;

Τόσες φορές τη γλυτωσες, τώρα;

Εσυ πήγα, εγώ που ήσουν;

Είχε και γαιδούρι, προτίμησα τον ελέφαντα.

Τρία Έξι Πέντε...

...φτου και βγαίνω.

-Που θα πας; 

-Σινεμά

-Σε ποιό;

-Οποιο βρω, αρκεί να μην έχει θέσεις. 

Αφού συμφώνησαν, σηκώθηκαν και βγήκαν να χορέψουν έξω στο κρύο, στην αμμουδιά.

Νωρίς...

Έχει αρκετό κρύο έξω, δε βγήκα αλλα θολώνει το τζάμι στην ανάσα. Μετα που ξαπλωσα κοιταξα την τζαμαρία απο την χαραμαδα που κανει η κουρτινα με τον τοιχο και η θολούρα ήταν ακόμη εκεί, χωρίς ανάσα αυτή τη φορά, μάλλον νυσταξα.

Νωρίς ε;

All I ever wanted was a single thing worth fighting for...

Το "Avatar" το είχα δει μερικές μέρες πριν και είχα μείνει με το στόμα ανοικτό, θα το ξανάβλεπα σίγουρα. Τώρα αν θα πλήρωνα κανονικό ή παιδικό εισιτήριο δεν είχε και μεγάλη σημασία, την ίδια στιγμή που μια κρύα μπυρίτσα θα συνόδευε ιδανικά το βράδυ. Τουλάχιστον αλκοόλ μπορείς να παραγγείλεις με ευκολία, ανεξάρτητα από το εισιτήριο.

Κι όλα κόλλησαν. Θόλωσαν. Εσβησαν. Τέλειωσαν οι μπαταρίες από το walkman και ξεκίνησε το μάσημα της κασέτας. Μερικές άναρθρες κραυγές φόρτωσαν με φόβο την ατμόσφαιρα, δεύτερο πατατράκ τόσο σύντομα και δύσκολα βγαίναμε λάδι. Στην απέναντι γραμμή, μια φωνή ψυχραιμίας και ταχύτατης σκέψης βοηθάει λίγο την κατάσταση, ενώ όλα μοιάζουν να μπαίνουν και πάλι στη θέση τους.Ο φόβος όμως φυλάει τα έρμα κι ο έλεγχος αναπόφευκτος.

Στη διάρκεια της ολονυχτίας, πέρασε ένα ζευγάρι με έναν τύπο που κόντεψε να μείνει "κόκαλο" την ώρα του σεξ, ένας άλλος που είχε έρθει με τη μαμά και παραπονιόταν για πονοκέφαλο, με τέτοια μαμά ο πονοκέφαλος είναι το λιγότερο που μπορεί να σου συμβεί, ένας ναρκομανής που είχε πάει να πει το παραμύθι του και μια φιλάσθενη που πρέπει να είχε τα επείγοντα δεύτερο σπίτι της. Δεν ήταν φορτωμένη εφημερία, όμως όποιος βαριέται να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει.

"Θα πρέπει να σας αγαπάνε πολύ για να έρθουν τέτοια ώρα εδώ", είπε το αφεντικό της εφημερίας με μια φωνή γεμάτη απορία και θαυμασμό ταυτόχρονα. Χαμογέλασα αμήχανα και κάπου εκεί η ψύχραιμη φωνή πήρε σάρκα και οστά, έστω κι αν το άγχος για την έκβαση της υπόθεσης ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Λίγες μεστές κουβέντες και ένα χαμόγελο στάθηκαν αρκετά για επανέλθουν όλα γύρω μου.

Απο τότε πέρασε ένας χρόνος. Ανα τακτά χρονικά διαστήματα γυρίζαμε και ένα επεισόδιο, αν τα μαζεύαμε σε μια σεζόν και τα βγάζαμε σε μπλου-ρέι, ο συμπαθής Dr House θα έμενε άνεργος.

Τελικά το "Avatar" το είδα πάλι πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση. Σε χάι-ντεφινίσιον. Δύο φορές. Μετά κοιμήθηκα.

"Sooner or later, though, you always have to wake up"

There's too much "Howard Hughes" in Howard Hughes...

Σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο. Καλύτερα σε μια αίθουσα προβολής. Ανάβει ένα μικρό κόκκινο φως που καλύπτει επιμελώς τις ατέλειες του πρωταγωνιστή. Κουλουριασμένος κάθεται, άυπνος και ταλαιπωρημένος, περιμένοντας να ξεκινήσει η παράσταση ή να τον πάρει ο ύπνος.

Στον τοίχο αποτυπώνονται συνεχώς οι ίδιες εικόνες και ο μονόλογος συνεχίζεται. Μόνο που ο ύπνος δεν έρχεται και η σεκάνς επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά χωρίς προβολή, η μπομπίνα γύρισε όσο ήταν και η κινηματογραφική μηχανή καταστράφηκε.

"Αυτή τη φορά θέλω μόνο ένα τετράδιο 11 ιντσών και ένα μολύβι φάμπερ, από τα πράσινα με την ασημί ουρά και τη χοντρή μύτη". 

Γράψε λοιπόν κύριε πρωταγωνιστά το σενάριο που έχεις σκαρφιστεί, χαλώντας την μια και μοναδική σελίδα του τετραδίου. Καταστρέφοντας το ένα και μοναδικό αντίτυπο. Τόσο πολύ και με τέτοια μανία που δεν πρόκειται να βγει στην αγορά, αλλά και να έβγαινε, ούτε εσύ ο ίδιος δεν θα το αγόραζες. Καλύτερα τρελός, παρά διάσημος.

Μόλις γράψεις όσα θες αλλά και όσα δεν θες αλλα τελικά ήθελες, τύλιξέ το και βγες από το τενεκεδένιο κουτί σου. Βάλε πάνω δεξιά τη διεύθυνση και κάτω αριστερά τον αποστολέα, έτσι κι αλλιώς μια ζωή το δικό σου έκανες, πάντα ανάποδα, τώρα θα αλλάξεις;

"Sometimes I truly fear that I... am losing my mind. And if I did it... it would be like flying blind".

Και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος...

Η ζωή είναι μικρή για νά ναι θλιβερή μωρό μου ...
Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι

Χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω
Γέλια σκεπάζουν κάθε αστείο μου λυγμό
Μέσα σου θέλω για πάντα να ζήσω
Σαν τη σκιά στο πανηγύρι των σκιών

Ό,τι σκοτώνει τη δική μου χαρά
Είναι μια φάρσα που με κόβει στα δύο
Με πιάνει απ' το χέρι και με λόγια γλυκά
Σαν παιδί μ' οδηγάει στ' όμορφό σου σφαγείο

Και να 'μαι ξανά
Σ' ένα πλήθος που θυμίζει κάποιον άγνωστο φίλο
Κλωτσάω στα τυφλά
Σαν παλιάτσος σκοντάφτω πάνω στο ίδιο θηρίο
Που όλο μου λέει
Πως η δικιά μου σκλαβιά ειν' ένα χάρτινο τσίρκο
Με κάνει να κλαίω
Και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος

Χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω
Κλαίω σαν άντρας σαν παιδάκι γελώ
Μέσα σου θέλω μια μέρα να σβήσω
Σαν τον τρελό στο πανηγύρι των τρελών

Ό,τι ξυπνάει τη δική μου χαρά
Ειν' ένα όνειρο σπασμένο στα δύο
Ψηλά με κρατάει στη ζεστή του αγκαλιά
Με πετάει ξαφνικά στο σκοτεινό σου ψυγείο

Και να 'μαι ξανά
Σ' ένα πλήθος που θυμίζει κάποιον άγνωστο φίλο
Κλωτσάω στα τυφλά
Σαν παλιάτσος σκοντάφτω πάνω στο ίδιο θηρίο
Που όλο μου λέει
Πως η δικιά μου σκλαβιά ειν' ένα χάρτινο τσίρκο
Με κάνει να κλαίω
Και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος...

Αλφα Μη............

Πάει καιρός τώρα που συνεχώς γίνομαι υποχείριο μιας αντίστροφης μέτρησης, σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μου. Χωρίς να το ξέρω γεννήθηκα υπό την επήρεια μιας μεγάλης αντίστροφης μέτρησης (ΑΜ απο δω και πέρα) και συνεχίζω να βρίσκομαι στα υποσύνολά της.

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω συμβάλλει και γω σε αυτό το γαϊτανάκι, είτε οριοθετώντας δικές μου ΑΜ, είτε κόβοντας δρόμο στη μεγάλη. Κι αν η πρόθεση ήταν πάντα καλή (μια και μοναδική σε κάθε περίπτωση), οι πρακτικές που ακολούθησα απείχαν παρασάγγας από την ...καλοσύνη.

Τα σημάδια αυτών των πρακτικών άργησαν να φανούν, ίσως γιατί φρόντιζα γι' αυτό αποκρύπτοντας κάποιες λεπτομέρειες ή ακόμη και ολόκληρες "περιπέτειες". Φρόντιζα να "μακιγιάρομαι" κατάλληλα πριν τις δημόσιες εμφανίσεις μου στο ευρύ κοινό, ενώ δεν έλειψαν οι φορές που έβγαλα το σκισμένο τζιν και με οδηγό την λευκή καμπαρντίνα μου άλλαζα για μερικά δευτερόλεπτα ρόλους.

Την ίδια στιγμή, όταν οι καταστάσεις με πίεζαν πολύ, εμφανιζόμουν σαν την βρεγμένη γάτα. Τουλάχιστον καταλάβαινα ότι κάποια στιγμή η μαλακία έχει και ένα όριο. Η λέξη όριο είναι το κλειδί. Εάν ξέρεις που μπορείς να φτάσεις, φτάσε. Αν όχι να είσαι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσεις το κατηγορητήριο που θα στηθεί εναντίον σου από τον ίδιο σου τον εαυτό, οι άλλοι δεν θα προλάβουν να πουν λέξη....

Ολα αυτά τα χρόνια ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός. Η λίστα. Το σιδερένιο κρεβάτι. Η λευκή δίφυλλη πόρτα με τα φινιστρίνια. Η νάρκωση. Και μετά τι; Μετά αδιάφορο. Αγνωστο, αλλά αδιάφορο. Την στιγμή που η αγωνία θα έλουζε τους έξω, ο μέσα θα είχε λυτρωθεί για τους κόπους του, την αναμονή του, την ανορθόδοξη προσπάθειά του.

Εχοντας ολοκληρώσει εδώ και κάποιους μήνες το πρώτο μονοπάτι του στόχου, τη λίστα, έχω μπει σε μια διαφορετική διαδικασία σκέψης. Δεν κοιτάω το παρελθόν, δεν βολεύομαι με το παρόν, δεν με απασχολεί το μέλλον. Παρουσιάζομαι κάπου ανάμεσά τους, εντός, εκτός κι επί ταυτά. Κόβω κάτι απο δω, λύνω απο κει, δένω παρακάτω. Δεν ψάχνω κάτι και μάλλον εκεί είναι το πρόβλημα. Οτι δεν ψάχνω. Οχι γιατι δεν υπάρχει κάτι να βρω αλλά επειδή αντιδρώ.

Αρνούμαι.

Αρνούμαι να αποδεχτώ την ελαφρολαική ρήση του "όλα καλά θα πάνε". Ασε μεγάλε, χορτάσαμε ευχή και κουράγιο, κάτι άλλο έχεις να πεις; Ο καθένας αντιλαμβάνεται το "καλά" διαφορετικά, οι περισσότεροι βάζουν σε αυτό την προσωπική τους θέληση, τον προσωπικό τους Γολγοθά, γενικεύοντας όμως μια φράση που γίνεται τσίχλα. Το καλύτερο που έχω ακούσει είναι το "όλα να πάνε όπως τα θες". Αυτό μάλιστα. Εδώ είσαι. Πες αυτό και τέλος.

Δεν θέλω να κουράσω με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Μέσα στο σπίτι μας γίνεται του κουτρούλη ο γάμος, έχουν πέσει πάνω μας και μας βαράνε ενώ και μεις με την σειρά μας δεν ξεχνάμε να ρίχνουμε μερικές ψιλές. Να αυτοχαστουκιζόμαστε ρε αδερφέ. Οχι για να ξυπνήσουμε, αλλά για να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο. Ρίχνοντας μια ματιά στο ανθρώπινο γένος, δεν μπορώ να πω ότι θα μου λείψει και πολύ. Υποκρισία παντού, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Υπό αυτές τις συνθήκες, όχι δεν θέλω...

Εδώ υπάρχει αντίλογος του τύπου, "εντάξει και τι δουλειά έχεις να γυρίσεις εδώ, μείνει εκεί, πήγε στην Καμπότζη, στο Μπαλί, στα Μπαρμπέιντος ή ανέβασε σε ένα βουνό και μόναζε, Τι σκατά Προφήτης είσαι; Για τα πρώτα και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της Γης μπορώ να το συζητήσω αφότου κερδίσω το τζόκερ. Για τα βουνά, θα απαντήσω δανειζόμενος μια φράση από ένα πολύ αγαπητό μου βλογ.

Τον ρώτησα τάχα μου αδιάφορα αν στα βουνά θα έχουμε ευρυζωνική, μου είπε «σήμα στο κινητό δεν έχει, ευρυζωνικές ψάχνεις;» και αποφασίσαμε ομόφωνα ότι τα βουνά μπορούν να περιμένουν, δεν έχουν και πουθενά να πάνε άλλωστε.

Χόρτασα. Φχαριστήθηκα, Γέμισα. Πως το λένε; Δεν έχω άλλο ρε παιδί μου. Πέρασα απο δω, πήγα απο κει. Κοίταξα παραπάνω, μάζεψα απο παρακάτω, έφερα απο παρακείθε, έδωσα παραδώθε. Εζησα τα πάντα στους δικούς μου ρυθμούς, με τους δικούς μου κανόνες.

Εκανα πάντα το δικό μου.

Ξόδεψα ψυχή τε και σώματι με μοναδικό μου μέλλημα την ηδονή και για ανταμοιβή ένα... τίποτα. Ενα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα ουρλιαχτό, μια βαθιά ανάσα, μια βρισιά, ένα δάκρυ. Ολα στα άκρα. Από τη μία γωνία του ρινγκ στην άλλη μόνος μου, χωρίς να με βαράει κανείς. Ετσι, επειδή ήθελα, επειδή μπορούσα.

Γιατί λοιπόν να υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια νέα αναζήτηση, την οποία έχω απορρίψει εξ αρχής; Γιατί να μπω σε μια νέα ΑΜ, που κι αυτή μαζί της θα φέρει χίλιαδυο καινούρια ντράβαλα;

Ολα αυτά έχουν προκύψει μετά από πολλές ώρες συνεύρεσης με τον εαυτό μου μεταξύ σφύρας και άκμονως. Δεν με κουράζουν τα ταξίδια στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, ούτε τρομάζω με αυτά, κάθε άλλο και όσοι είχαν την τύχη (ή την ατυχία) να με γνωρίσουν το έχουν καταλάβει. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα κριθώ άσχημα για τις σκέψεις μου και τα λεγόμενά μου, θα λοιδωρηθώ και δεν θα ναι λίγοι αυτοί που θα γυρίσουν και θα μου πουν "ότι ρε μαλακα, στη θέση σου οι άλλοι θα παρακαλούσαν για την ευκαιρία που έχεις και συ κάθεσαι και γράφεις παπαριές". Πόσο αστείο είναι όμως αυτό; "στη θέση σου...". Ποιος και γιατί στη θέση μου;...

Κινούμενος ανάμεσα στους κανόνες που οι άλλοι θέτουν, δημιουργείς αυτόματα εξαιρέσεις...

Τίποτα

-Τι έχεις;

-Τίποτα.

έχει και πιο κάτω;

Meantime...

Αυτή τη φορά η αίθουσα είχε γεμίσει από νωρίς. Ο κόσμος, όλοι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι είχαν λάβει τις θέσεις τους, απρόσκλητοι ή μη δεν έχει σημασία. Ηταν εκεί. Στο κέντρο υπήρχαν δύο καρέκλες, μια για τον παρουσιαστή (δεν ήταν ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ίσως ο Λιάγκας χωρίς τις ξανθιές) και μια για τον παίκτη, δηλαδή εμένα. Είχα ζητήσει ευγενικά να μην τους κρατήσουμε όλους όρθιους, όπως όριζαν οι κανόνες του παιχνιδιού, προτιμούσα να τους έχω γύρω μου.

Το παιχνίδι ξεκίνησε στην ώρα του και οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Κάθε μου απάντηση θα έδιωχνε αυτούς που δεν ήξεραν, όμως ζήτημα είναι να έφυγαν πέντε άτομα στις πρώτες δέκα ερωτήσεις. Προφανώς θα ήταν κάποιοι γνωστοί που βαρέθηκαν από την πολλή βαβούρα και έδωσαν εξ επίτηδες λάθος απάντηση.

Το κοινό παραλληρούσε, όλοι ήθελαν να φτάσουν μέχρι το τέλος -εμένα με ρώτησαν;

Το πρώτο μέρος τέλειωσε με τις έτοιμες ερωτήσεις από τον υπολογιστή, τις είχα χωρίσει σε εύκολες και δύσκολες και δεν έπεσε ούτε μια δύσκολη, τεχνιτή νοημοσύνη και μαλακίες σου λέει μετά. Καλά τα σταυρώνει ο κόσμος τα μηχανήματα, τα φερε ο διάβολος στη γη.

Με το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους όμως ήμουν αποφασισμένος να δώσω ένα πρώορο τέλος σε όλη αυτή τη φαρσοκωμοδία. Είχα σταμπάρει από πριν μια ερώτηση πολύ δύσκολη, γρίφος για έμπειρους λύτες. Τυπικά δεν πίστευα ότι θα ήξερε κάποιος την απάντηση, αν και την είχα αναφέρει μέσα από τις κουβέντες μας σε αρκετούς, ο καθένας όμως ήταν στον κόσμο τους και ελάχιστοι έδιναν πραγματική σημασία.

Ο παρουσιαστής δίνει το σύνθημα και το παιχνίδι ξεκιναει. It's time for the million dollar question. Με σιγουριά 100 (μη πω 200) καρδιναλίων έριξα τη "βόμβα".

"Πείτε με μια λέξη το κενό χρονικό διάστημα που υπάρχει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, μεταξύ θέλω και πρέπει. Χρειαζόμαστε μια και μόνο λέξη...".

Ξαφνικά, φασαρία και πανικός κυρίευσε το κοινό, κοιταζόντουσαν μεταξύ τους καθώς κανείς δεν έδειχνε να γνωρίζει την απάντηση. Ελάχιστοι μπήκαν στην λογική να γράψουν κάτι, όμως κανένας δεν πλησιάσε. Η αίθουσα άρχισε να αδειάζει, ο κόσμος απογοητευμένος έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού ή μήπως καλύτερα της επιστροφής; Της επιστροφής στην εικονική πραγματικότητά του.

Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ' όλα. Λίγο απ' όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ' ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ' αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.

Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από δω, πήγα κι από κει.
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από δω, έχασα κι από κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ' την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ' το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου 'λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ' αντίσταση σ' αυτό το ποτάμι
όταν είχε πολύ νερό, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Κική Δημουλά

15 minutes...

Η αίθουσα ήταν κατάμεστη, η βοή της μου έσπαγε τα τύμπανα. Μπήκαμε με τους υπόλοιπους από την μικρή πόρτα που υπήρχε στο πάνω μέρος κι αυτό που αντίκρισα ξεπερνούσε κάθε προσδοκία, στις εξέδρες καθόντουσαν εκατοντάδες άτομα. Οσο περνούσε η ώρα και κατέβαινα σιγά σιγά τα σκαλιά, οι γνωστές φυσιογνωμίες πλήθαιναν. Γνωστοί από τη σχολή, από το σχολείο, το φροντιστήριο,  κάθε καρυδιάς καρύδι. Ανθρωποι που είχα να συναντήσω πάνω από 15 χρόνια, όλοι εκεί μαζεμένοι.

Με τους περισσότερους συνυπήρξα αναγκαστικά κάτω από δύσκολες συνθήκες και να πω την αλήθεια για ελάχιστους άξιζε τον κόπο. Κάποιοι αποτέλεσαν παρένθεση για ένα ποτό ή ένα καφέ και τίποτα παραπάνω, έφυγαν όπως ήρθαν, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Κανείς τους δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς σκέψης μου και αυτό δεν αποτελεί μομφή για κανέναν τους.

Εξάλλου, ακόμη και στα όνειρα ισχύουν τα περίφημα, "γουορχολικά", 15 λεπτά δημοσιότητας....

for a split second...

Εχετε παρακολουθήσει ποτέ έναν πολύ μεγάλο αγώνα τένις ή κάποιον στο πινγκ πονγκ, αλλά επαγγελματικού επιπέδου; Φαντάζομαι οι περισσότεροι από σας (πέντε νοματαίοι είμαστε) έχετε. Εάν παρατηρήσετε τα μάτια των θεατών, πηγαινοέρχονται με μεγάλη ταχύτητα, ειδικά στις μπαλιές της μιας ανάσας.

Σερβίς και μετά πάνω κάτω ή δεξιά-αριστερά, όπως βολεύεστε. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν με ρυθμό πολυβόλου και κάθε λάθος οδηγεί το κοινό σε ντελίριο, σε αυτά τα αθλήματα σπάνια το κοινό υποστηρίζει εν θερμώ κάποιον αθλητή, τις περισσότερες φορές η δίψα για θέαμα επισκιάζει τα πάντα. Είναι τέτοια η μαγεία αυτών των αθλημάτων, όπως έγραψα και πριν το λάθος μπαίνει στο ίδιο καζάνι με το καλό χτύπημα και πανηγυρίζεται εξίσου. Στο τέλος, κοινό και αθλητές γίνονται «ένα», δεν υπάρχουν χαμένοι.

Πριν από μερικά χρόνια, ο Γούντι Αλλεν (long live Woody) έστησε μια από τις πιο ατμοσφαιρικές ταινίες του, πατώντας πάνω σε αυτό. Ο λόγος φυσικά για το περίφημο “matchpoint”. Ταινία με φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς, το “matchpoint” ισορροπεί στο φιλέ ενός τερέν, σε μια χεριά της μιας ανάσας, διάρκειας δύο ωρών. Η υπόθεση, λίγο πολύ γνωστή. Ο Κρις Γουόλτον (Τζόναθαν Ρις Μέιερς), πρώην επαγγελματίας τενίστας, βγάζει το ψωμί του παραδίδοντας μαθήματα τένις στην υψηλή κοινωνία. Ενας από αυτούς τον βάζει στην υψηλή κοινωνία, ο Κρίς την πέφτει στην αδερφή του και αφήνει έγκυο την αρραβωνιάρα του, Νόλα Ράις (Σκάρλετ Γιόχανσον).

Στην ταινία υπάρχει μια τεράστια ερωτική σκηνή, τη στιγμή που ο Μέιερς με τη Γιόχανσον συναντιούνται για πρώτη φορά, στο τραπέζι του πινγκ πονγκ. Στο τέλος της σκηνής, μπαίνει στο δωμάτιο ο αρραβωνιαστικός της Ράις και διακόπτει την …μαγική συνάντηση, εάν δεν έμπαινε δεν θα υπήρχε και ταινία, μην ξεχνιόμαστε.

Η ταινία γυρίζει συνεχώς γύρω από τον άξονα της ικανότητας που έχει ο καθένας από μας στον καθορισμό της μοίρας του, πάντα με μπόλικη δόση τύχης. Το σενάριο είναι εκρηκτικό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και είναι σχεδόν αδύνατον να μην ταυτιστείς με κάποιον από τους πρωταγωνιστές, άλλωστε αυτό αποτελεί μεγάλο προσόν των τανινών του δαιμόνιου σκηνοθέτη-σαξοφωνίστα.

Η καθημερινότητά μας, εκεί απουσιάζει ο faux σκηνοθέτης, είναι γεμάτη από τέτοιες αναμετρήσεις.  Πόσοι από σας (είπαμε, πέντε νοματαίοι) δεν έχετε βρεθεί σε παρόμοια θέση; Η μια κουβέντα διαδέχεται την άλλη, οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν, η συναισθηματική φόρτιση βαράει κόκκινα. 

Εάν δεν φοβηθείς και πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου....

«People are afraid to face how great a part of life is dependent on luck. It's scary to think so much is out of one's control. There are moments in a match when the ball hits the top of the net, and for a split second, it can either go forward or fall back. With a little luck, it goes forward, and you win. Or maybe it doesn't, and you lose».

Ένα χρόνο πριν, ακριβώς όμως, πέρασα μια υπέροχη βραδιά πάνω σ’ένα μουσαμά χωρίς στρώμα, επειδή κόλλησε το μπαλάκι στο φιλέ «for a split second». Εν τέλει πήγε μπροστά.

Συγχωρέστε με αν σας κούρασα, εισιτήρια (αν βρείτε θέση, έχει ζήτηση η ταινία), καφέδες, βενζίνη, ποτά κερασμένα….

άντε και του χρόνου!

Καθρέφτη, καθρεφτακι μου, τι στο διάολο γίνεται;

Σκέψου αυτό. Παλαιότερα (όχι στα χρόνια της χιονάτης...), ο καθρέφτης ήταν τόσο ευτελές υλικό, που τον μοίραζαν στους ιθαγενείς με αντάλλαγμα την ελευθερία τους, τη γη τους, την αξιοπρέπειά τους. Τα χρόνια πέρασαν και τώρα που εκπολιτιστήκαμε (πανάθεμά μας), μας έμεινε η αξιοπρέπεια αμανάτι και ο καθρέφτης στράφηκε εναντίον μας.

Για να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, δεν χρειάζεται να είσαι νάρκισσος ή κομπλεξικός με την εμφάνιση, αυτά είναι φήμες που διαδίδουν αυτοί που δεν έχουν τη δύναμη να κοιτάξουν τη ζωή τους κατάματα. Μην ξεχνάς, τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.

Γι'αυτούς υπάρχουν άλλου είδους καθρέφτες, παραμορφωτικοί, που στόμα έχουν και μιλιά (δεν) έχουν. Υπάρχουν καθρέφτες που σου επιτρέπουν να δεις πίσω από το τζάμι τους, υπάρχουν άλλοι που απλά θολώνουν την εικόνα και θαμπώνουν με την αντανάκλασή τους. Αυτοί συνήθως κολακεύουν και κανακεύουν, αποκρύπτουν την πραγματικότητα ή παρουσιάζουν μια διαφορετική, παραμορφωμένη, εκδοχή της. Παραμονεύουν παντού, από τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου μέχρι και τη στιγμή που τα κλείνεις, τις ώρες τις κανονίζουν οι βιορυθμοί σου. Μερικοί είναι τόσο …αιμοσταγείς που εισβάλλουν και στα όνειρά σου.

Ο άνθρωπος, στην καθημερινότητά του ασχολείται πολύ με τον καθρέφτη (του). Κοιτάζεται, του μιλάει, τον βγάζει για καφέ, για φαγητό, του κάνει σκέρτσα και νάζια, του αποκαλύπτεται ψυχή τε και σώματι. Τον χώνει σε τσάντες, του τραγουδάει, βρίζει, του γκρινιάζει.

Στο τέλος της ημέρας έρχεται η στιγμή της άηχης ερώτησης, «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου».... Ερχεται η στιγμή που κοιτάζεις και δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, βλέπεις μόνο κούραση, απογοήτευση και γήρας (με αυτή τη σειρά παρακαλώ). Όχι δεν φταίς, δεν φταις εσύ. Δεν γίνεται να φταις εσύ.

Ο Ταρκόφσκι, όταν κλήθηκε να μοντάρει τον δικό του καθρέφτη είχε πει: «Η ταινία δεν στεκόταν στα πόδια της, δεν έπαιρνε μορφή, σωριαζόταν χάμω, εκεί που την παρακολουθούσες, δεν είχε ενότητα, αναγκαία εσωτερική σύνδεση, λογική».

Κι όμως, στο τέλος, η ταινία ολοκληρώθηκε. Είχε συμβεί το απλό, ο μεγάλος σκηνοθέτης είχε διαλέξει μια διαφορετική οπτική γωνία, ο κόπος του και ο μόχθος του δεν είχε πάει χαμένος. «Το υλικό ζωντάνεψε, τα μέρη του άρχισαν να λειτουργούν πάλι σαν να τα συνέδεε η κυκλοφορία του αίματος. Η ταινία είχε σταθεί στα πόδια της. Ήταν σοβαρή απόδειξη ότι το γύρισμα είχε γίνει καλά. Προφανώς τα μέρη ενώθηκαν από μια εγγενή τάση του ίδιου του υλικού. Ο χρόνος που διέτρεχε όλα τα πλάνα είχε βρει τα σκόρπια κομμάτια του και τα είχε συνταιριάσει».

Μήπως κοιτάζεσαι σε λάθος καθρέφτη....;

"Playwriting gets into your blood..."

βότκα με κουκούτσα...

Βότκα μανταρίνι, με μπόλικα παγάκια, ελαφριά, όπως το απογευματάκι, δεν με ξεγελάς κι ας είναι μηδέν, δυο : μηδέν, μηδέν (02:00). Τί περίμενες δηλαδή όταν ξυπνάς στις δεκαπέντε και κάτι ψιλά. "Δεν σε βλέπω να κοιμάσαι σύντομα", μας πήρανε χαμπάρι αδερφέ, κρύβε λόγια. Δεν έχω να κρύψω, μου τα έκρυψαν άλλοι απόψε ή καλύτερα δε μου τα φανέρωσαν ποτέ. Εσύ να επιμένεις να κρύβεσαι πίσω από τη συνήθη σου μελαγχολία, πιες μια γουλιά ακόμη μπας και γράψεις δυο λέξεις παραπάνω.

Φτάνεις στο τέλος και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ο απέναντι, εκείνος που δεν βγάζει λέξη πίσω από το λευκό παραβάν. Ναι, δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, αστο για αργότερα. Γνωρίζω αλλά δεν ξέρω, απορώ αλλά δεν ρωτάω, μένω εκτός. Πάλι.

Κι αυτός τρέχει, αργά ή γρήγορα δεν ξέρεις, δεν υπάρχουν νούμερα -για τον χρόνο μιλάμε. Δεν ξέρεις τι θα ήθελες, να χτυπούσε τώρα το πουστροτηλέφωνο να τα σηκώσεις όλα και να εξαφανιστείς.

Διάλειμμα. Τραγούδι, φώτα, κάμερα, πάμε.

(Τι βρίσκει κανείς έχοντας ανοικτή την τηλεόραση στο Ιταλικό CSI?)

Τι έλεγα, για το τηλέφωνο που δε χτυπάει. "εσύ τι θα προτιμούσες;". Τι να σου πει ρε μαλάκα ο άνθρωπος, πλάκα κάνεις; εδώ δεν έχει υπάρξει μια φορά στη ζωή σου που να ήξερες τι θες, ρωτάς άλλον; βλήμα. Σκάσε. Και γράφε.

Γράψε για το χρόνο, τις απαιτήσεις που υπάρχουν και ποτέ δεν δημιούργησες, τις λέξεις που κάθε φορά βγαίνουν από τα μάτια, βρεγμένες, άηχες, τη βλακεία που σε δέρνει. Οχι τη "γενική" που άκουσες, αλλά τη συγκεκριμένη που κάθε φορά σε αναγκάζει και γράφεις ένα κάρο ασυναρτησίες.

Μη μου μιλάς για συναρτήσεις σε παρακαλώ, μα τα εκατό φιλετάκια αγριογούρουνου (που έφαγα προχθές και ήταν και γαμώ), τι διάλογος είναι αυτός πάλι; Είπες ότι θα περάσεις δύο λόγια από το κουκούτσι κι ακόμη κάθεσαι και γλύφεις με το μαχαίρι τη φλούδα. Μάλλον το μανταρίνι που έστιψες για τη βότκα είχε πολλά κουκούτσα και μπερδεύτηκες, να προτιμήσεις ένα άλλο φρούτο. Και να ελπίζεις να μην φτάσουμε να μπει το καλοκαίρι γιατί με τα πεπόνια και τα καρπούζια θα χάσεις το μπούσουλα. Εκεί να δεις φλούδα, εκεί να δεις κουκούτσα. Δεν σου αρέσουν οι γερμάδες γαμώ τη αγανάκτησή μου....

Παραλογίζεσαι αχαλίνωτα....

έ ν α π α λ ι ό π ο υ λ ί

Μέσα στο δάσος
εκεί όπου ανάμεσα απο τα πυκνά κλαργιά
φτάνει λίγο φως
απο τον βαρύ ουρανό
κοντά στο χώμα
που το σκεπάζει
παχύ στρώμα
σάπια φύλλα
σε μια κλάρα χαμηλή

κάθεται ένα
π ο υ λ ί

ένα πουλί
πολύ
περίεργο:
σα μαδημένο
σα σκεφτικό

έ ν α π α λ ι ό π ο υ λ ί

τι να σκέπεται άραγες αυτό το πουλί
το παλιό
στο σκοτάδι?

αχ! τίποτα
δε σκέπτεται απολύτως τίποτα!

απλούστατα
συνέλαβε δι΄αυτήν
ένοχον
πάθος

Νίκος Εγγονόπουλος

Σούπερτραμπ ρε...

Σούπερτραμπ. Παίζει τώρα. Με την ίδια ευκολία που έπαιζε και τότε. Είχα ξαπλώσει, κατα τι ευτυχισμένος -εντάξει υπάρχουν και χειρότερα βίτσια - στο άβολο κρεβάτι, δεν ένοιωθα και πολλά τότε, σχεδόν τίποτα.

Τριγύριζες εδώ και εκει, παραπέρα, ξανά, με μια μηχανική αμηχανία. Τώρα πόσοι άνθρωποι μπορεί να είναι ευτυχισμένοι τη στιγμή που τους ανακοινώνεται ότι μπορούν να πάνε στον άλλο κόσμο στο επόμενο πεντάλεπτο, είναι μια ερώτηση.

Απάντηση παρακαλώ;

Πολλοί, σηκώνω το χέρι μου, το σήκωσα τότε, το σηκώνω και τώρα, θα το σηκώσω ξανά αν χρειαστεί. Ύπάρχουν στιγμές που η ευτυχία μετράει πόσο γρήγορα κατάφερες να αποφύγεις τη δυστυχία και τούμπαλιν, οχι τη δική σου μωρέ, γι'αυτήν έχεις από καιρό βρει την άκρη από το νήμα στην άλλη... άκρη του δαχτύλου σου. Μην ξεχνάς το κουβάρι που λέγαμε...

Σούπερτραμπ. Ναι ρε, Σουπερτραμπ. Μη ψάχνεις για μαλάκες τέτοια ώρα, έστω κι αν υπάρχουν παντού. Οπως είπε και πριν από λίγο ο Π, "η μάνα του μαλάκα είναι πάντα γκαστρωμένη".

Ελα πάλι. Σούπερτραμπ. Μείνε εκεί. μην πλησιάσεις αν δεν θες, δεν θα σε πειράξω. Υπόσχομαι.

"I'm hopin', it's going to come true
But there's not a lot, I can do"

Σούπερτραμπ ε; μην ξεχνιέσαι ρε γμτ.

the walking distance

Περπατώντας στους δρόμους του πουθενά, ανακαλύπτεις πολλά χρήσιμα... κάτι.

Το βλέμμα ισορροπεί χωρίς δυσκολία, καθοδηγούμενο από τις σκέψεις. Χωρίς έννοιες, μόνο με σκέψεις.

Τα βήματα αφήνουν τα σημάδια τους, σε μέρη που κάποτε φανταζαν απρόσιτα, γελοία, αχαρακτηριστα.

Κι αν αυτή τη στιγμή αναρωτιέσαι ποια συνάρτηση "δένει" αυτά τα τρία επίθετα, μάλλον έχεις κάνει κάτι λάθος.

Λάθος κατεύθυνση ίσως, σε μια ηθελημένα λάθος διαδρομή...

Κι όμως. Το κοινό επικροτεί την πορεία σου, είναι ευχαριστημένο με την απόσταση, βρίσκει παρηγοριά στα χαντάκια και στις ανωμαλίες του δρόμου.

Κουβαλώντας στην τσέπη σου το βάρος της ευχαρίστησης τους, ξεμακράινεις...

Στο ίδιο αργό βάδισμα, πάντα μόνος.

Στην ίδια γαμημενη απόσταση.

"Ε, κυρ σκηνοθετα, τα παιδιά έφεραν τον γκρεμό, που να τους πω να τον αφήσουν;"

Κρυωνω...

Μπήκαμε στην εποχή των παγετωνων.

Κρυωνω.

Έγινε γρήγορα, τάχιστα, κρυωνω

Και φάνηκε ανώδυνο, μιας και τα κανάλια είχαν σιγησει.

Μα γιατί κρυωνω;

Όμως ο πάγος δεν λιωνει μόνο στη λιακάδα, αλλά και στη βροχή.

Κι αν τώρα ψυχαλίζει, σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουν οι μεγάλες καταιγίδες και θα κρατήσουν για χρόνια.

Πολλά χρόνια.

Κρυωνω...

Προτεραιότητες

Τεσσερεις μαύροι κύκλοι σε ζευγάρια, μάχονται πάνω στην πετονιά της λεπτομέρειας.

Προσπαθούν να πείσουν και να πεισθούν ότι δεν υπάρχουν προτεραιότητες, οτι όλα γίνονται γιατί πρέπει, επειδή είναι έτσι και δεν γίνεται αλλιώς.

Την ώρα όμως που οι ρόλοι μοιάζουν να κερδίζουν τη μάχη, όλοι είναι χαμένοι. Χαμένοι μέσα στις σφαλιστές πόρτες και τα ανοικτά παράθυρα.

Χωριζουν αγκαλιασμένοι στην αντίφαση της ζωής. Κοντοστεκονται.

Όπως τότε.

Χόμπι για λίγους (ή για λίγο)...

Ενα κουβάρι μαλλί και δύο βελόνες.

Ξεκινάς.

Φτιάχνεις το γιακά, φτιάχνεις τα μανίκια και συνεχίζεις.

Φτιάχνεις το σώμα, φτάχνεις και σχέδιο, χοντρούς κόμπους για να "κρατάει".

Στο τελείωμα, εκεί που σκέφτεσαι να βάλεις λάστιχο για να τα κλείσεις όλα μέσα, κάπου πιάνεται το μανίκι.

Και τότε αρχίζει το ξήλωμα.

Προχωράς μπροστά όμως, αυτό ξηλώνεται. Σκύβεις, σηκώνεσαι, ξηλώνεται. Πας αργά, γρήγορα, το ίδιο.

Τότε σκέφτεσαι να πλέξεις λίγο ακόμη, όχι μπάλωματα - είσαι αμετανόητος

Πλέκεις λίγο ακόμη, πιο αραιά κομπάκια γιατί θέλεις να κρατήσει παραπάνω, λίγο παραπάνω.

Το πλέξιμο.

Δυστυχώς το μαλλί τέλειωσε.

Φόρα ότι απέμεινε και βγες με τα κουρέλια έξω.

Δε σε νοιάζει, είναι κουρέλια αλλά δε σε νοιάζει.

Σπίτι δίχως Γιάννη....

Γλένταγες στους ουρανούς

με ζάρια και χαρτιά

Και ξάφνου στα σκοτάδια μας

γκρεμίστηκες με φόρα.

Τώρα κρυώνεις και πεινάς

μ' άστο σε μας

για σένα βράζει αυτή

η άδεια κατσαρόλα

Μη δίνεις σημασία

που όλα γίναν βιαστικά

κι αν δεν πρόλαβες να πεις

δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά

όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Άπλωνες στα σύννεφα τη τσόχα και με μιας,

έναν αιώνα κέρδιζες

ποντάροντας μια ώρα.

Τώρα θυμώνεις , ξεφυσάς κι όλο ρωτάς

που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα.

Μη δίνεις σημασία

που όλα γίναν βιαστικά

κι αν δεν πρόλαβες να πεις

δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά

όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Δεν πειράζει που δε σου ‘ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα

Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

Μη γκρινιάζεις που δε σου ‘ρθε η ζαριά

τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα

Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά

Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

"Υποσχέσου"

Μπηκες γρήγορα, αποφασιστικά. Κουρασμένη, στραπατσαρισμενη. Χωρίς όρεξη, χωρίς φανερή διάθεση.

Επιτεθηκες... αμυνώμενη με δορι ενα "δεν" κι ασπιδα ένα "τιποτα".

Θυμάσαι; "δεν ψαρωνω", είχες πει εκείνο το παλιο απόγευμα, σηκώνοντας το αόρατο τείχος· λίγο αργότερα κατέρεε στην αγκαλιά μιας απεραντης τρέλας.

Κάνοντας δυο βήματα πίσω, κίνηση απαραίτητη προς αποφυγήν αντιπερισπασμού, ξεκίνησα το πλεξιμο, ξεμπλεκοντας την κουρασμένη ψυχή σου.

Στο τέλος δεν μίλησα. Δεν ήθελες και σεβάστηκα την επιθυμία σου. Έφυγες γλυκά, γρήγορα, χωρίς ασπίδα, χωρίς δορι.

Κατέβασα τα ηλεκτρονικά μου ματιά και τήρησα την υπόσχεση που μου ζητησες.

"Επεσα".

Μια ευγενικη προσφορα...

Το ξέρω πως δεν θα έρθεις αποψε. Είναι τέτοιο το βράδυ, κρύο, όμορφο και στεγνό. Ενα βράδυ από κείνα που η αναζήτηση έχει νυσταξει από νωρίς, χαμένη σε ενα ποτήρι κρασί μιας βιαστικης εξόδου. Κλεισμένη πίσω από σφαλιστές πόρτες. Πνιγμενη στην ησυχία που προσφέρει η κούραση ενός ...ξεκουραστου Σαββάτου.

Και τι πληρώνεις γι αυτό; Όχι δεν είναι δωρεάν. Απλά το αντίτιμο είναι πλέον μικρό, σβησμενο στη δύναμη της συνήθειας...

Κοιτάζω όμως, θέλοντας να έπιβεβαιωσω την διαίσθηση μου. Όχι ότι θα αλλάξει κάτι.

Κοιτάζω αλλά δεν βλέπω....

Υπερσυντέλικος

Είχα σκεφτεί να γράψω βιβλίο πριν φτιάξω αυτό το "πλέον είμαι και γω βλόγερ-έξιέξιέξι (666)".

Δε γνωρίζω εάν αυτό είναι το μοναδικό κείμενο που θα διαβάσεις αγαπητέ μου αναγνώστη. 

Ξέρω ότι είναι το πρώτο. 

Σίγουρα.