Το ξέρω πως δεν θα έρθεις αποψε. Είναι τέτοιο το βράδυ, κρύο, όμορφο και στεγνό. Ενα βράδυ από κείνα που η αναζήτηση έχει νυσταξει από νωρίς, χαμένη σε ενα ποτήρι κρασί μιας βιαστικης εξόδου. Κλεισμένη πίσω από σφαλιστές πόρτες. Πνιγμενη στην ησυχία που προσφέρει η κούραση ενός ...ξεκουραστου Σαββάτου.
Και τι πληρώνεις γι αυτό; Όχι δεν είναι δωρεάν. Απλά το αντίτιμο είναι πλέον μικρό, σβησμενο στη δύναμη της συνήθειας...
Κοιτάζω όμως, θέλοντας να έπιβεβαιωσω την διαίσθηση μου. Όχι ότι θα αλλάξει κάτι.
Κοιτάζω αλλά δεν βλέπω....
1 ... κρίκοι ένα τάλιρο, βαράτε εδώ:
σου ζήτησα ένα σημάδι μέσα στο παραλήρημα μου..νομίζω πως το βλέπω, κάθε φορά που το ζητώ.εσύ κοίταζες και δεν έβλεπες, δεν αρκούσαν οι σφαλιστές πόρτες για να δεις την ψυχη μου και το ήξερες. Τώρα εγώ βλέπω χωρίς να κοιτάζω, ίδιο μαραμπού.. θυμάσαι το.."γκιων", έχω ακόμη τη φωτογραφία που μου έστειλες. Αλλά αρκει και να πλησιάσω έναν καθρέφτη.
Δημοσίευση σχολίου
Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο εδώ