"Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, μα πώς να γίνει
πιστευτό, περιπλανιόμουν, λοιπόν, σιωπηλός, κι αν δεν πέθαινα,
είναι για να κρατήσω αυτή την έσχατη θέση και να μην υποφέρει
ένας άλλος τελευταίος" Τ.Λ.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 31, 2011

"Υποσχέσου"




Μπηκες γρήγορα, αποφασιστικά. Κουρασμένη, στραπατσαρισμενη. Χωρίς όρεξη, χωρίς φανερή διάθεση.

Επιτεθηκες... αμυνώμενη με δορι ενα "δεν" κι ασπιδα ένα "τιποτα".

Θυμάσαι; "δεν ψαρωνω", είχες πει εκείνο το παλιο απόγευμα, σηκώνοντας το αόρατο τείχος· λίγο αργότερα κατέρεε στην αγκαλιά μιας απεραντης τρέλας.

Κάνοντας δυο βήματα πίσω, κίνηση απαραίτητη προς αποφυγήν αντιπερισπασμού, ξεκίνησα το πλεξιμο, ξεμπλεκοντας την κουρασμένη ψυχή σου.

Στο τέλος δεν μίλησα. Δεν ήθελες και σεβάστηκα την επιθυμία σου. Έφυγες γλυκά, γρήγορα, χωρίς ασπίδα, χωρίς δορι.

Κατέβασα τα ηλεκτρονικά μου ματιά και τήρησα την υπόσχεση που μου ζητησες.

"Επεσα".

1 ... κρίκοι ένα τάλιρο, βαράτε εδώ:

Ανώνυμος είπε...

ποιος θα ξεμπλεξει πια την κουρασμένη μου ψυχη; δεν επεσες να ξεκουραστεις οπως υποσχεθηκες..τα πήρες όλα: και την ασπίδα και το δόρυ και τον ίδιο τον αγώνα..και με άφησες στη μέση της αρένας, να περιμένω το χειροκρότημα της κατασπάραξής μου.............

Δημοσίευση σχολίου

Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο εδώ