"Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, μα πώς να γίνει
πιστευτό, περιπλανιόμουν, λοιπόν, σιωπηλός, κι αν δεν πέθαινα,
είναι για να κρατήσω αυτή την έσχατη θέση και να μην υποφέρει
ένας άλλος τελευταίος" Τ.Λ.

Τετάρτη, Μαρτίου 02, 2011

Αλφα Μη............







Πάει καιρός τώρα που συνεχώς γίνομαι υποχείριο μιας αντίστροφης μέτρησης, σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μου. Χωρίς να το ξέρω γεννήθηκα υπό την επήρεια μιας μεγάλης αντίστροφης μέτρησης (ΑΜ απο δω και πέρα) και συνεχίζω να βρίσκομαι στα υποσύνολά της.

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω συμβάλλει και γω σε αυτό το γαϊτανάκι, είτε οριοθετώντας δικές μου ΑΜ, είτε κόβοντας δρόμο στη μεγάλη. Κι αν η πρόθεση ήταν πάντα καλή (μια και μοναδική σε κάθε περίπτωση), οι πρακτικές που ακολούθησα απείχαν παρασάγγας από την ...καλοσύνη.

Τα σημάδια αυτών των πρακτικών άργησαν να φανούν, ίσως γιατί φρόντιζα γι' αυτό αποκρύπτοντας κάποιες λεπτομέρειες ή ακόμη και ολόκληρες "περιπέτειες". Φρόντιζα να "μακιγιάρομαι" κατάλληλα πριν τις δημόσιες εμφανίσεις μου στο ευρύ κοινό, ενώ δεν έλειψαν οι φορές που έβγαλα το σκισμένο τζιν και με οδηγό την λευκή καμπαρντίνα μου άλλαζα για μερικά δευτερόλεπτα ρόλους.

Την ίδια στιγμή, όταν οι καταστάσεις με πίεζαν πολύ, εμφανιζόμουν σαν την βρεγμένη γάτα. Τουλάχιστον καταλάβαινα ότι κάποια στιγμή η μαλακία έχει και ένα όριο. Η λέξη όριο είναι το κλειδί. Εάν ξέρεις που μπορείς να φτάσεις, φτάσε. Αν όχι να είσαι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσεις το κατηγορητήριο που θα στηθεί εναντίον σου από τον ίδιο σου τον εαυτό, οι άλλοι δεν θα προλάβουν να πουν λέξη....

Ολα αυτά τα χρόνια ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός. Η λίστα. Το σιδερένιο κρεβάτι. Η λευκή δίφυλλη πόρτα με τα φινιστρίνια. Η νάρκωση. Και μετά τι; Μετά αδιάφορο. Αγνωστο, αλλά αδιάφορο. Την στιγμή που η αγωνία θα έλουζε τους έξω, ο μέσα θα είχε λυτρωθεί για τους κόπους του, την αναμονή του, την ανορθόδοξη προσπάθειά του.

Εχοντας ολοκληρώσει εδώ και κάποιους μήνες το πρώτο μονοπάτι του στόχου, τη λίστα, έχω μπει σε μια διαφορετική διαδικασία σκέψης. Δεν κοιτάω το παρελθόν, δεν βολεύομαι με το παρόν, δεν με απασχολεί το μέλλον. Παρουσιάζομαι κάπου ανάμεσά τους, εντός, εκτός κι επί ταυτά. Κόβω κάτι απο δω, λύνω απο κει, δένω παρακάτω. Δεν ψάχνω κάτι και μάλλον εκεί είναι το πρόβλημα. Οτι δεν ψάχνω. Οχι γιατι δεν υπάρχει κάτι να βρω αλλά επειδή αντιδρώ.

Αρνούμαι.

Αρνούμαι να αποδεχτώ την ελαφρολαική ρήση του "όλα καλά θα πάνε". Ασε μεγάλε, χορτάσαμε ευχή και κουράγιο, κάτι άλλο έχεις να πεις; Ο καθένας αντιλαμβάνεται το "καλά" διαφορετικά, οι περισσότεροι βάζουν σε αυτό την προσωπική τους θέληση, τον προσωπικό τους Γολγοθά, γενικεύοντας όμως μια φράση που γίνεται τσίχλα. Το καλύτερο που έχω ακούσει είναι το "όλα να πάνε όπως τα θες". Αυτό μάλιστα. Εδώ είσαι. Πες αυτό και τέλος.

Δεν θέλω να κουράσω με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Μέσα στο σπίτι μας γίνεται του κουτρούλη ο γάμος, έχουν πέσει πάνω μας και μας βαράνε ενώ και μεις με την σειρά μας δεν ξεχνάμε να ρίχνουμε μερικές ψιλές. Να αυτοχαστουκιζόμαστε ρε αδερφέ. Οχι για να ξυπνήσουμε, αλλά για να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο. Ρίχνοντας μια ματιά στο ανθρώπινο γένος, δεν μπορώ να πω ότι θα μου λείψει και πολύ. Υποκρισία παντού, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. Υπό αυτές τις συνθήκες, όχι δεν θέλω...

Εδώ υπάρχει αντίλογος του τύπου, "εντάξει και τι δουλειά έχεις να γυρίσεις εδώ, μείνει εκεί, πήγε στην Καμπότζη, στο Μπαλί, στα Μπαρμπέιντος ή ανέβασε σε ένα βουνό και μόναζε, Τι σκατά Προφήτης είσαι; Για τα πρώτα και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της Γης μπορώ να το συζητήσω αφότου κερδίσω το τζόκερ. Για τα βουνά, θα απαντήσω δανειζόμενος μια φράση από ένα πολύ αγαπητό μου βλογ.

Τον ρώτησα τάχα μου αδιάφορα αν στα βουνά θα έχουμε ευρυζωνική, μου είπε «σήμα στο κινητό δεν έχει, ευρυζωνικές ψάχνεις;» και αποφασίσαμε ομόφωνα ότι τα βουνά μπορούν να περιμένουν, δεν έχουν και πουθενά να πάνε άλλωστε.
Χόρτασα. Φχαριστήθηκα, Γέμισα. Πως το λένε; Δεν έχω άλλο ρε παιδί μου. Πέρασα απο δω, πήγα απο κει. Κοίταξα παραπάνω, μάζεψα απο παρακάτω, έφερα απο παρακείθε, έδωσα παραδώθε. Εζησα τα πάντα στους δικούς μου ρυθμούς, με τους δικούς μου κανόνες.

Εκανα πάντα το δικό μου.

Ξόδεψα ψυχή τε και σώματι με μοναδικό μου μέλλημα την ηδονή και για ανταμοιβή ένα... τίποτα. Ενα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα ουρλιαχτό, μια βαθιά ανάσα, μια βρισιά, ένα δάκρυ. Ολα στα άκρα. Από τη μία γωνία του ρινγκ στην άλλη μόνος μου, χωρίς να με βαράει κανείς. Ετσι, επειδή ήθελα, επειδή μπορούσα.

Γιατί λοιπόν να υποβάλλω τον εαυτό μου σε μια νέα αναζήτηση, την οποία έχω απορρίψει εξ αρχής; Γιατί να μπω σε μια νέα ΑΜ, που κι αυτή μαζί της θα φέρει χίλιαδυο καινούρια ντράβαλα;

Ολα αυτά έχουν προκύψει μετά από πολλές ώρες συνεύρεσης με τον εαυτό μου μεταξύ σφύρας και άκμονως. Δεν με κουράζουν τα ταξίδια στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, ούτε τρομάζω με αυτά, κάθε άλλο και όσοι είχαν την τύχη (ή την ατυχία) να με γνωρίσουν το έχουν καταλάβει. Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι θα κριθώ άσχημα για τις σκέψεις μου και τα λεγόμενά μου, θα λοιδωρηθώ και δεν θα ναι λίγοι αυτοί που θα γυρίσουν και θα μου πουν "ότι ρε μαλακα, στη θέση σου οι άλλοι θα παρακαλούσαν για την ευκαιρία που έχεις και συ κάθεσαι και γράφεις παπαριές". Πόσο αστείο είναι όμως αυτό; "στη θέση σου...". Ποιος και γιατί στη θέση μου;...

Κινούμενος ανάμεσα στους κανόνες που οι άλλοι θέτουν, δημιουργείς αυτόματα εξαιρέσεις...









6 ... κρίκοι ένα τάλιρο, βαράτε εδώ:

Ανώνυμος είπε...

Εδώ; Εδώ βαράμε;;; Θα έρθω από εκεί να βαρέσω!!!

Συγκεντρώσου!!! Τα έχουμε πει αυτά! Η ΑΜ είναι αγαθό... Πόσο μάλλον όταν έχει τη δυνατότητα να πατήσεις και ένα reset... Καλημέρες!

Νυχτερινός επισκέπτης είπε...

Και δεν έρχεσαι; Ετσι ανώνυμος που είσαι, δεν θα ξέρω κι από ποιον τις έφαγα!

Μακάρι να μπορούσα να κάνω reset. Εκεί θα έχανα τα πάντα και θα ξεκινούσα από το απόλυτο μηδέν, χωρίς μνήμες, χωρίς εικόνες, χωρίς παρελθόν.

Ενώ τώρα, το πολύ πολύ ένα restart να με κάνουν...

Την καλημέρα μου, στον πρώτο που ετόλμησε να αφήσει στο σημάδι του εδώ.....

Ανώνυμος είπε...

κι ένας ακόμη, δυο

έτσι κρυμμένο ανάμεσα στη "σκοτεινότερη ώρα" και το φως της οθόνης, πώς να σε εντόπιζε κανείς ;

τώρα πλέον στη μνήμη του GPS..

K.K.M.

Νυχτερινός επισκέπτης είπε...

Δε με πιάνουν τα Τζι-Πι-Ες μάλλον :))

Τα βασάνιζα πριν αρκετά χρόνια στων καραβιών τις γέφυρες και μου το κρατάνε Μανάτικο.

Καλωσήρθες ΚΚΜ...

Ανώνυμος είπε...

όπως πάντα..εξαιρέσεις. ποιος άλλος θα κατάφερνε να σχολιάσει τόσο αργά; Την αύρα της ερημιάς μου πουθενά ίσως ξανά...παραλογίζομαι. Σε βρίσκω στο νυχτερινό επισκέπτη. Σε ψάχνω στα αποθηκευμένα σαν κειμήλια mail..Στις νότες του W.Nelson..όπως τότε, με "ειδική μεταχείρηση". Κάνε στην άκρη, νυστάζω...λολ

Ανώνυμος είπε...

Εσύ αρνήθηκες το "ολα καλά θα πάνε". Κι εγώ αρνούμαι ότι σε έχασα. Σε νιώθω παντού να με παρατηρείς..
και πεισματικά να μην απαντας...

Δημοσίευση σχολίου

Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο εδώ