"Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, μα πώς να γίνει
πιστευτό, περιπλανιόμουν, λοιπόν, σιωπηλός, κι αν δεν πέθαινα,
είναι για να κρατήσω αυτή την έσχατη θέση και να μην υποφέρει
ένας άλλος τελευταίος" Τ.Λ.

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 18, 2011

15 minutes...



Η αίθουσα ήταν κατάμεστη, η βοή της μου έσπαγε τα τύμπανα. Μπήκαμε με τους υπόλοιπους από την μικρή πόρτα που υπήρχε στο πάνω μέρος κι αυτό που αντίκρισα ξεπερνούσε κάθε προσδοκία, στις εξέδρες καθόντουσαν εκατοντάδες άτομα. Οσο περνούσε η ώρα και κατέβαινα σιγά σιγά τα σκαλιά, οι γνωστές φυσιογνωμίες πλήθαιναν. Γνωστοί από τη σχολή, από το σχολείο, το φροντιστήριο,  κάθε καρυδιάς καρύδι. Ανθρωποι που είχα να συναντήσω πάνω από 15 χρόνια, όλοι εκεί μαζεμένοι.

Με τους περισσότερους συνυπήρξα αναγκαστικά κάτω από δύσκολες συνθήκες και να πω την αλήθεια για ελάχιστους άξιζε τον κόπο. Κάποιοι αποτέλεσαν παρένθεση για ένα ποτό ή ένα καφέ και τίποτα παραπάνω, έφυγαν όπως ήρθαν, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Κανείς τους δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς σκέψης μου και αυτό δεν αποτελεί μομφή για κανέναν τους.

Εξάλλου, ακόμη και στα όνειρα ισχύουν τα περίφημα, "γουορχολικά", 15 λεπτά δημοσιότητας....

0 ... κρίκοι ένα τάλιρο, βαράτε εδώ:

Δημοσίευση σχολίου

Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο εδώ