Meantime...

Αυτή τη φορά η αίθουσα είχε γεμίσει από νωρίς. Ο κόσμος, όλοι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι είχαν λάβει τις θέσεις τους, απρόσκλητοι ή μη δεν έχει σημασία. Ηταν εκεί. Στο κέντρο υπήρχαν δύο καρέκλες, μια για τον παρουσιαστή (δεν ήταν ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ίσως ο Λιάγκας χωρίς τις ξανθιές) και μια για τον παίκτη, δηλαδή εμένα. Είχα ζητήσει ευγενικά να μην τους κρατήσουμε όλους όρθιους, όπως όριζαν οι κανόνες του παιχνιδιού, προτιμούσα να τους έχω γύρω μου.

Το παιχνίδι ξεκίνησε στην ώρα του και οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή. Κάθε μου απάντηση θα έδιωχνε αυτούς που δεν ήξεραν, όμως ζήτημα είναι να έφυγαν πέντε άτομα στις πρώτες δέκα ερωτήσεις. Προφανώς θα ήταν κάποιοι γνωστοί που βαρέθηκαν από την πολλή βαβούρα και έδωσαν εξ επίτηδες λάθος απάντηση.

Το κοινό παραλληρούσε, όλοι ήθελαν να φτάσουν μέχρι το τέλος -εμένα με ρώτησαν;

Το πρώτο μέρος τέλειωσε με τις έτοιμες ερωτήσεις από τον υπολογιστή, τις είχα χωρίσει σε εύκολες και δύσκολες και δεν έπεσε ούτε μια δύσκολη, τεχνιτή νοημοσύνη και μαλακίες σου λέει μετά. Καλά τα σταυρώνει ο κόσμος τα μηχανήματα, τα φερε ο διάβολος στη γη.

Με το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους όμως ήμουν αποφασισμένος να δώσω ένα πρώορο τέλος σε όλη αυτή τη φαρσοκωμοδία. Είχα σταμπάρει από πριν μια ερώτηση πολύ δύσκολη, γρίφος για έμπειρους λύτες. Τυπικά δεν πίστευα ότι θα ήξερε κάποιος την απάντηση, αν και την είχα αναφέρει μέσα από τις κουβέντες μας σε αρκετούς, ο καθένας όμως ήταν στον κόσμο τους και ελάχιστοι έδιναν πραγματική σημασία.

Ο παρουσιαστής δίνει το σύνθημα και το παιχνίδι ξεκιναει. It's time for the million dollar question. Με σιγουριά 100 (μη πω 200) καρδιναλίων έριξα τη "βόμβα".

"Πείτε με μια λέξη το κενό χρονικό διάστημα που υπάρχει μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, μεταξύ θέλω και πρέπει. Χρειαζόμαστε μια και μόνο λέξη...".

Ξαφνικά, φασαρία και πανικός κυρίευσε το κοινό, κοιταζόντουσαν μεταξύ τους καθώς κανείς δεν έδειχνε να γνωρίζει την απάντηση. Ελάχιστοι μπήκαν στην λογική να γράψουν κάτι, όμως κανένας δεν πλησιάσε. Η αίθουσα άρχισε να αδειάζει, ο κόσμος απογοητευμένος έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού ή μήπως καλύτερα της επιστροφής; Της επιστροφής στην εικονική πραγματικότητά του.