Περπατώντας στους δρόμους του πουθενά, ανακαλύπτεις πολλά χρήσιμα... κάτι.
Το βλέμμα ισορροπεί χωρίς δυσκολία, καθοδηγούμενο από τις σκέψεις. Χωρίς έννοιες, μόνο με σκέψεις.
Τα βήματα αφήνουν τα σημάδια τους, σε μέρη που κάποτε φανταζαν απρόσιτα, γελοία, αχαρακτηριστα.
Κι αν αυτή τη στιγμή αναρωτιέσαι ποια συνάρτηση "δένει" αυτά τα τρία επίθετα, μάλλον έχεις κάνει κάτι λάθος.
Λάθος κατεύθυνση ίσως, σε μια ηθελημένα λάθος διαδρομή...
Κι όμως. Το κοινό επικροτεί την πορεία σου, είναι ευχαριστημένο με την απόσταση, βρίσκει παρηγοριά στα χαντάκια και στις ανωμαλίες του δρόμου.
Κουβαλώντας στην τσέπη σου το βάρος της ευχαρίστησης τους, ξεμακράινεις...
Στο ίδιο αργό βάδισμα, πάντα μόνος.
Στην ίδια γαμημενη απόσταση.
"Ε, κυρ σκηνοθετα, τα παιδιά έφεραν τον γκρεμό, που να τους πω να τον αφήσουν;"
0 ... κρίκοι ένα τάλιρο, βαράτε εδώ:
Δημοσίευση σχολίου
Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο εδώ