Καθρέφτη, καθρεφτακι μου, τι στο διάολο γίνεται;

Σκέψου αυτό. Παλαιότερα (όχι στα χρόνια της χιονάτης...), ο καθρέφτης ήταν τόσο ευτελές υλικό, που τον μοίραζαν στους ιθαγενείς με αντάλλαγμα την ελευθερία τους, τη γη τους, την αξιοπρέπειά τους. Τα χρόνια πέρασαν και τώρα που εκπολιτιστήκαμε (πανάθεμά μας), μας έμεινε η αξιοπρέπεια αμανάτι και ο καθρέφτης στράφηκε εναντίον μας.

Για να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, δεν χρειάζεται να είσαι νάρκισσος ή κομπλεξικός με την εμφάνιση, αυτά είναι φήμες που διαδίδουν αυτοί που δεν έχουν τη δύναμη να κοιτάξουν τη ζωή τους κατάματα. Μην ξεχνάς, τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής.

Γι'αυτούς υπάρχουν άλλου είδους καθρέφτες, παραμορφωτικοί, που στόμα έχουν και μιλιά (δεν) έχουν. Υπάρχουν καθρέφτες που σου επιτρέπουν να δεις πίσω από το τζάμι τους, υπάρχουν άλλοι που απλά θολώνουν την εικόνα και θαμπώνουν με την αντανάκλασή τους. Αυτοί συνήθως κολακεύουν και κανακεύουν, αποκρύπτουν την πραγματικότητα ή παρουσιάζουν μια διαφορετική, παραμορφωμένη, εκδοχή της. Παραμονεύουν παντού, από τη στιγμή που ανοίγεις τα μάτια σου μέχρι και τη στιγμή που τα κλείνεις, τις ώρες τις κανονίζουν οι βιορυθμοί σου. Μερικοί είναι τόσο …αιμοσταγείς που εισβάλλουν και στα όνειρά σου.

Ο άνθρωπος, στην καθημερινότητά του ασχολείται πολύ με τον καθρέφτη (του). Κοιτάζεται, του μιλάει, τον βγάζει για καφέ, για φαγητό, του κάνει σκέρτσα και νάζια, του αποκαλύπτεται ψυχή τε και σώματι. Τον χώνει σε τσάντες, του τραγουδάει, βρίζει, του γκρινιάζει.

Στο τέλος της ημέρας έρχεται η στιγμή της άηχης ερώτησης, «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου».... Ερχεται η στιγμή που κοιτάζεις και δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, βλέπεις μόνο κούραση, απογοήτευση και γήρας (με αυτή τη σειρά παρακαλώ). Όχι δεν φταίς, δεν φταις εσύ. Δεν γίνεται να φταις εσύ.

Ο Ταρκόφσκι, όταν κλήθηκε να μοντάρει τον δικό του καθρέφτη είχε πει: «Η ταινία δεν στεκόταν στα πόδια της, δεν έπαιρνε μορφή, σωριαζόταν χάμω, εκεί που την παρακολουθούσες, δεν είχε ενότητα, αναγκαία εσωτερική σύνδεση, λογική».

Κι όμως, στο τέλος, η ταινία ολοκληρώθηκε. Είχε συμβεί το απλό, ο μεγάλος σκηνοθέτης είχε διαλέξει μια διαφορετική οπτική γωνία, ο κόπος του και ο μόχθος του δεν είχε πάει χαμένος. «Το υλικό ζωντάνεψε, τα μέρη του άρχισαν να λειτουργούν πάλι σαν να τα συνέδεε η κυκλοφορία του αίματος. Η ταινία είχε σταθεί στα πόδια της. Ήταν σοβαρή απόδειξη ότι το γύρισμα είχε γίνει καλά. Προφανώς τα μέρη ενώθηκαν από μια εγγενή τάση του ίδιου του υλικού. Ο χρόνος που διέτρεχε όλα τα πλάνα είχε βρει τα σκόρπια κομμάτια του και τα είχε συνταιριάσει».

Μήπως κοιτάζεσαι σε λάθος καθρέφτη....;