"Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, μα πώς να γίνει
πιστευτό, περιπλανιόμουν, λοιπόν, σιωπηλός, κι αν δεν πέθαινα,
είναι για να κρατήσω αυτή την έσχατη θέση και να μην υποφέρει
ένας άλλος τελευταίος" Τ.Λ.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 10, 2011

Σούπερτραμπ ρε...





Σούπερτραμπ. Παίζει τώρα. Με την ίδια ευκολία που έπαιζε και τότε. Είχα ξαπλώσει, κατα τι ευτυχισμένος -εντάξει υπάρχουν και χειρότερα βίτσια - στο άβολο κρεβάτι, δεν ένοιωθα και πολλά τότε, σχεδόν τίποτα.

Τριγύριζες εδώ και εκει, παραπέρα, ξανά, με μια μηχανική αμηχανία. Τώρα πόσοι άνθρωποι μπορεί να είναι ευτυχισμένοι τη στιγμή που τους ανακοινώνεται ότι μπορούν να πάνε στον άλλο κόσμο στο επόμενο πεντάλεπτο, είναι μια ερώτηση.

Απάντηση παρακαλώ;

Πολλοί, σηκώνω το χέρι μου, το σήκωσα τότε, το σηκώνω και τώρα, θα το σηκώσω ξανά αν χρειαστεί. Ύπάρχουν στιγμές που η ευτυχία μετράει πόσο γρήγορα κατάφερες να αποφύγεις τη δυστυχία και τούμπαλιν, οχι τη δική σου μωρέ, γι'αυτήν έχεις από καιρό βρει την άκρη από το νήμα στην άλλη... άκρη του δαχτύλου σου. Μην ξεχνάς το κουβάρι που λέγαμε...

Σούπερτραμπ. Ναι ρε, Σουπερτραμπ. Μη ψάχνεις για μαλάκες τέτοια ώρα, έστω κι αν υπάρχουν παντού. Οπως είπε και πριν από λίγο ο Π, "η μάνα του μαλάκα είναι πάντα γκαστρωμένη".

Ελα πάλι. Σούπερτραμπ. Μείνε εκεί. μην πλησιάσεις αν δεν θες, δεν θα σε πειράξω. Υπόσχομαι.

"I'm hopin', it's going to come true
But there's not a lot, I can do"

Σούπερτραμπ ε; μην ξεχνιέσαι ρε γμτ.





1 ... κρίκοι ένα τάλιρο, βαράτε εδώ:

Ανώνυμος είπε...

Σε αντιγραφω. Έλα πάλι, δε θα το πω σε κανενα.Υπόσχομαι.

Δημοσίευση σχολίου

Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο εδώ