"Πολλές φορές ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, μα πώς να γίνει
πιστευτό, περιπλανιόμουν, λοιπόν, σιωπηλός, κι αν δεν πέθαινα,
είναι για να κρατήσω αυτή την έσχατη θέση και να μην υποφέρει
ένας άλλος τελευταίος" Τ.Λ.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 16, 2011

for a split second...




Εχετε παρακολουθήσει ποτέ έναν πολύ μεγάλο αγώνα τένις ή κάποιον στο πινγκ πονγκ, αλλά επαγγελματικού επιπέδου; Φαντάζομαι οι περισσότεροι από σας (πέντε νοματαίοι είμαστε) έχετε. Εάν παρατηρήσετε τα μάτια των θεατών, πηγαινοέρχονται με μεγάλη ταχύτητα, ειδικά στις μπαλιές της μιας ανάσας.

Σερβίς και μετά πάνω κάτω ή δεξιά-αριστερά, όπως βολεύεστε. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν με ρυθμό πολυβόλου και κάθε λάθος οδηγεί το κοινό σε ντελίριο, σε αυτά τα αθλήματα σπάνια το κοινό υποστηρίζει εν θερμώ κάποιον αθλητή, τις περισσότερες φορές η δίψα για θέαμα επισκιάζει τα πάντα. Είναι τέτοια η μαγεία αυτών των αθλημάτων, όπως έγραψα και πριν το λάθος μπαίνει στο ίδιο καζάνι με το καλό χτύπημα και πανηγυρίζεται εξίσου. Στο τέλος, κοινό και αθλητές γίνονται «ένα», δεν υπάρχουν χαμένοι.

Πριν από μερικά χρόνια, ο Γούντι Αλλεν (long live Woody) έστησε μια από τις πιο ατμοσφαιρικές ταινίες του, πατώντας πάνω σε αυτό. Ο λόγος φυσικά για το περίφημο “matchpoint”. Ταινία με φανατικούς φίλους και φανατικούς εχθρούς, το “matchpoint” ισορροπεί στο φιλέ ενός τερέν, σε μια χεριά της μιας ανάσας, διάρκειας δύο ωρών. Η υπόθεση, λίγο πολύ γνωστή. Ο Κρις Γουόλτον (Τζόναθαν Ρις Μέιερς), πρώην επαγγελματίας τενίστας, βγάζει το ψωμί του παραδίδοντας μαθήματα τένις στην υψηλή κοινωνία. Ενας από αυτούς τον βάζει στην υψηλή κοινωνία, ο Κρίς την πέφτει στην αδερφή του και αφήνει έγκυο την αρραβωνιάρα του, Νόλα Ράις (Σκάρλετ Γιόχανσον).

Στην ταινία υπάρχει μια τεράστια ερωτική σκηνή, τη στιγμή που ο Μέιερς με τη Γιόχανσον συναντιούνται για πρώτη φορά, στο τραπέζι του πινγκ πονγκ. Στο τέλος της σκηνής, μπαίνει στο δωμάτιο ο αρραβωνιαστικός της Ράις και διακόπτει την …μαγική συνάντηση, εάν δεν έμπαινε δεν θα υπήρχε και ταινία, μην ξεχνιόμαστε.


Η ταινία γυρίζει συνεχώς γύρω από τον άξονα της ικανότητας που έχει ο καθένας από μας στον καθορισμό της μοίρας του, πάντα με μπόλικη δόση τύχης. Το σενάριο είναι εκρηκτικό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και είναι σχεδόν αδύνατον να μην ταυτιστείς με κάποιον από τους πρωταγωνιστές, άλλωστε αυτό αποτελεί μεγάλο προσόν των τανινών του δαιμόνιου σκηνοθέτη-σαξοφωνίστα.

Η καθημερινότητά μας, εκεί απουσιάζει ο faux σκηνοθέτης, είναι γεμάτη από τέτοιες αναμετρήσεις.  Πόσοι από σας (είπαμε, πέντε νοματαίοι) δεν έχετε βρεθεί σε παρόμοια θέση; Η μια κουβέντα διαδέχεται την άλλη, οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν, η συναισθηματική φόρτιση βαράει κόκκινα. 

Εάν δεν φοβηθείς και πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου....
«People are afraid to face how great a part of life is dependent on luck. It's scary to think so much is out of one's control. There are moments in a match when the ball hits the top of the net, and for a split second, it can either go forward or fall back. With a little luck, it goes forward, and you win. Or maybe it doesn't, and you lose».

Ένα χρόνο πριν, ακριβώς όμως, πέρασα μια υπέροχη βραδιά πάνω σ’ένα μουσαμά χωρίς στρώμα, επειδή κόλλησε το μπαλάκι στο φιλέ «for a split second». Εν τέλει πήγε μπροστά.

Συγχωρέστε με αν σας κούρασα, εισιτήρια (αν βρείτε θέση, έχει ζήτηση η ταινία), καφέδες, βενζίνη, ποτά κερασμένα….

1 ... κρίκοι ένα τάλιρο, βαράτε εδώ:

Ανώνυμος είπε...

δε θα μάθω ποτέ...

Δημοσίευση σχολίου

Πέντε κρίκοι, ένα τάλιρο εδώ